Διάγουμε εδώ και δεκαετίες μια εποχή έντονων αναπροσδιορισμού εννοιών και αξιών, μόνο που όσο περνούν τα χρόνια επιταχύνεται η κατρακύλα σε κοινωνικό επίπεδο.
Και όπως πάντα η εύκολη οδός είναι προς τα κάτω αλλά υπάρχουν και φωνές αντίστασης όπως πάντα, ευτυχώς. Έτσι όταν μιλούμε με όρους καθημερινότητας δεν είναι πια σαφές τι εννοούμε. Κι αυτό διότι οι όροι πρέπει να εξηγούνται. Δεν εννοούμε το ίδιο δύο διαφορετικοί άνθρωποι με τον ίδιο όρο.
Βλέπετε, οι αξίες και οι ορολογία τους έγιναν λάστιχο και ο καθένας το προσαρμόζει στο δικό του κωδικά αξιών, στο δικό του “ηθικό σωματότυπο”. Για παράδειγμα η λέξη πατριώτης, μου ρθε πρόχειρα, έχει άλλη έννοια γι αυτόν που προδίδει την πατρίδα του και άλλη γι αυτόν που δεν την προδίδει. Κάποτε ο εφιάλτης είχε συναίσθηση του τι έκανε, σήμερα θα έβγαινε και θα διεκδικούσε αναγνώριση γιατί έσωσε τον τόπο του από πλήρη σφαγή !!!! (και βέβαια όπως πάντα το παράδειγαμ είναι πολύ μακρυά από όσα με ενόχλησαν αλλά δεν είναι καθόλου μακρυά από την έννοια που περιγράφω).
Μάθαμε να το κάνουμε αυτό γιατί είμαστε δειλοί να αναλάβουμε αντρίκια τις ευθύνες των πραξεών μας και να λέμε με το όνομά του αυτό που κάνουμε, γιατί μάθαμε να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα και να διολισθαίνουμε τις έννοιες έως ότου τις προσαρμόσουμε στα απροσάρμοστα. Μάθαμε να είμαστε το κέντρο του κόσμου και όλα να φαίνονται με πρίσμα αυτό. Κάποτε υπήρχε ένα κέντρο αξιών διάφορο από πρόσωπα και αυτό καθόριζε τι και πως. Σήμερα αυτό το καταργήσαμε, κάνουμε ότι δεν υπάρχει και ο καθένας φτιάχνει το δικό του κώδικα αξιών και προτύπων.
Είναι σαν να ρωτάς “πόσα μέτρα είναι αυτή η απόσταση” και ο καθένας να τη μετρά με το δικό του μέτρο το οποίο έφτιαξε κατά πως τον βολεύει … προφανώς αυτό οδηγεί στην πλήρη σύγχυση και ασυνενοησία. Ο γείτονάς μου π.χ. βάφτισε ορθό το να παρκάρει έξω από το πάρκινγκ των υπολοίπων και να το κλείνει. Γι αυτόν είναι ορθό. Ο άλλος θεώρησε δικαίωμά του να πετά τη σακούλα σκουπιδιών από τον 6ο κάνοντας σκοποβολή στον κάδο της γωνίας και όπου κάτσει !!! Γι αυτόν είναι κατάκτηση. Ο παραδίπλα τρέχει σαν τρελός στο δρόμο της γειτονιάς με τη μηχανή, εκεί που παίζουν και πετάγονται παιδάκια και προχθές που τράκαρε, ευτυχώς με αυτοκίνητο, ζητούσε και τα ρέστα. Γι αυτόν είναι ορθό. Η παράνοια έγινε κατάκτηση και η δημοκρατία ένας ξεχειλωμένος σάκος που χωρά τους πάντες ότι κι αν κάνουν. Το τελευταίο πονάει όμως.
Δημοκρατία φούσκα δεν έχω ξαναδεί αλλά αν είναι σαν το χρηματιστήριο φούσκα …….. αρνούμαι να σκεφτώ τι μπορεί αν σημαίνει για το πολίτευμα που χύθηκε τόσο αίμα και έγιναν τόσοι αγώνες. Η δημοκρατία θέλει κανόνες, ευθύνη και περιφρούρηση. Εμείς θεωρήσαμε ότι πρέπει να τα καταργήσουμε όλα αυτά. Ξαφνικά την κάναμε αναρχία και περιμένουμε αποτέλεσμα. Και δεν είναι θέμα αρχής είναι θέαμ πολίτη. Καμία πολιτεία δε μπορεί να ελέγξει αυτόν που σήμερα το πρωί πέρασε παράνομα 20 άτομα στο φανάρι και μετά γελούσε ικανοποιημένος. Κι αν κάποιος από τους 20 κατέβαινε και του σκαγε μια φάπα θα χε άδικο, θα ήταν βία. Βία όμως δε θεωρήθηκε η πράξη του που καθυστέρησε τόσους ανθρώπους από τη δουλειά τους. Και σίγουρα επαναλήφθηκε από πολλούς ακόμα κι εκεί και παρακάτω. Νομίζω ότι η κρίση είναι ακριβώς σε αυτό το θέμα, στη νοοτροπία μας.
Έπεσε και η οικονομική δυσπραγία και μας έκανε θεριά ανήμερα. Νομίζω ότι χάσαμε το νήμα και πρέπει να το ξαναπιάσουμε από την αρχή με ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ μας. Ξεχάσαμε να ανεχόμαστε και να συγχωρούμε αλλά πάνω απόλα ξεχάσαμε να μην προκαλούμε ώστε να χρειάζονται όλα τα υπόλοιπα. Μόνο από κάτω μπορεί να ξεκινήσει η αλλαγή, από τον καθένα μας και την παιδεία που οφείλει να καλλιεργήσει, αλλιώς η διαφορά από τα ζώα δε θα υπάρχει (αν και δεν είμαι σίγουρος ότι ακόμη και τα ζώα δεν κρατούν ένα κώδικα που εμείς έχουμε απωλέσει).Έχουμε χάσει το μέτρο των αρχαίων προγόνων μας που το θεωρούσαν αναγκαίο. Δεν είχαν τέτοιες συζητήσεις στην εποχή τους λόγω του μέτρου που κρατούσαν. Κι αν κάποιος το έχανε ήταν παράδειγμα προς αποφυγή.
Εμείς επειδή τα δύσκολα θέλουν προσπάθεια, βρήκαμε άλλο τροπο να “δοξαστούμε” … ονομάσαμε το θράσος ως θάρρος, την πρόκληση ελευθερία κ.λ.π. αφού χάσαμε το μέτρο. Και πως να μη γίνει αυτό βέβαια αφού πάψαμε να διαβάζουμε, μιλάμε λίγο, σκεφτόμαστε ακόμη λιγότερο και αποχαυνωνόμαστε με τις ώρες μπροστά στις κάθε λογής οθόνες που μας υποβάλλουν τη δικής τους διαστρεβλωμένη πραγματικότητα χωρίς κρίση και έλεγχο. Μετρήστε τα αμέτρητα στρέμματα οθονών που έχουν πουληθεί στην εποχή μας και σκεφτείτε τη δύναμη της εικόνας παραδοσιακά για να καταλάβετε πόσο στρεβλά πήραμε το νήμα της ζωής μας σιγά σιγά. Για να μιλήσουμε σε ένα σπίτι, και δεν υπερβάλω, υπάρχουν στοιχεία, στέλνουμε μηνύματα ο ένας στον άλλο ακόμη και στον απέναντι καναπέ !!!!! διότι κάτι τα ακουστικά στα αυτιά, κάτι η αποχαύνωση, είναι πιο άμεσο το μήνυμα από το να μιλήσουμε και να απελευθερωθεί ο άλλος από ότι κάνει να μας απαντήσει !!!! και υπάρχουν ανησυχητικά στοιχεία γι αυτά.
Γίναμε εποχή της εικόνας, αλλά της ανεξέλεγκτης, κακής ποιότητας, σκουπιδιακού τύπου και περιεχομένου εικόνας που σε συνδυασμό και με την ανυπαρξία σκέψης καθοδηγεί όπου θέλει τα άτομα. Οργουελική δημοκρατία !!!!! Κάποτε οι ανατολικού τύπου δημοκρατίες διολίσθησαν προς την απόλυτα οργουελική μορφή και οι δυτικού τύπου στην άλλη μορφή, όπου όλα πουλιόντουσαν και όλα αγοραζόντουσαν. Το αποτέλεσμα και οι δύο απέτυχαν και από τα συντρίμια τους καλούνται τα παιδιά μας να βγάλουν άκρη. Το ευτύχημα ότι δεν ήταν τόσο άμεσα επηρρεαζόμενα τα πράγματα παλιότερα στον τόπο μας και κρατιόντουσαν στεγανά και πυρήνες, ενώ τώρα διαδίδεται η στρέβλωση με ταχύτητες φωτός στην κυριολεξία.
Όμως υπάρχει στον άνθρωπο συνείδηση, ένας κώδικας ελέγχου, αυτοελέγχου και αυτοδιόρθωσης, που ο “κατασκευαστής” φρόντισε να βάλει στο προιόν του ώστε σιγά σιγά να βρίσκει ξανά το δρόμο του. Αυτό δεν πρέπει να το αγνοήσουμε άλλο πια και, αν και δεν φτάσαμε στον πάτο ευτυχώς, να το ενεργοποιήσουμε και να ξεκινήσει πάλι να χτίζει μέσα μας ότι διαλύθηκε στην ταχύτητα των αλλαγών που δε μπορέσαμε να ελέγξουμε.
Αλλιώς η κατηφόρα δεν οδηγεί πουθενά. Το βλέπουμε καθημερινά δίπλα μας. Δε χρειάζεται να δούμε παραπέρα, πολέμους κλπ, αυτά είναι η επόμενη φάση, το επόμενο βήμα που απλά ακόμα δεν έτυχε. Δίπλα μας και μέσα μας όμως υπάρχει η ανάγκη να δούμε. Ξεχάσαμε να αγαπάμε και δεν αγαπάμε πια ούτε τον εαυτό μας. Πόσοι από εμάς νιώθουν καλά όλη μέρα και πόσοι το βράδυ δεν έχουν κάτι να τους απασχολεί, άσχετο με τη διαβίωση αυτή καθ εαυτή.
Και μάλιστα δεν ξέρουν και τι είναι και απλά τους τρώει. Βέβαια κάποιοι έχουν βρει τη λύση σε όλα αυτά και η οποία υπάρχει αιώνες και δεν είναι καινούργια αλλά αυτό θέλει κόπο και προσπάθεια και γι αυτό οι πολλοί δεν το ξεκινούν ποτέ, το φοβούνται.
Πήραμε τη ζωή μας λάθος, λέει ο ποιητής, και πρέπει να αλλάξουμε ζωή.
by PB
origin - http://www.pipiscrew.com/?p=13756 society-explained